Er zijn goede en slechte dagen. Gisteren was een van de goede, ontwaakt zonder hoofdpijn. Zelfs de hele dag bijna vrij van pijn. Dan weer 's avonds plots zoals een band die ze rond je borstkas aansnoeren wat het ademen moeilijker maakt., en duizend kleine ventjes beginnen op je hoofd te trommelen. Snel mijn voorgeschreven pilletje en hopen dat het helpt. Je mag er zo 4 per dag innemen als de pijn te hevig opsteekt. Heb er nog nooit 4 nodig gehad. Er volgen nog enkele controleraadplegingen, cardiologie, pneumatologie, nefrologie, en nog veel moeilijke woorden. Er wordt zelfs overwogen om een talkage toe te passen. (later zullen ze wel zeggen wat dat is.) Dan zouden die pleurapuncties niet meer nodig zijn. Wel nogal pijnlijk.
Bon....en nu over wat anders!! Wat denken jullie van het weer. Dat het hier in elk geval beter is dan in the USA-Bufalo. Heb het zelfde ongeveer meegemaakt lang geleden in La Corbier in Frankrijk. 2,10 meter sneeuw op 24 uur. Maar dat ligt dan hoog in het gebergte. De volgende dag moesten we vertrekken, 's avonds waren we nog onze auto's aan het vrijmaken. Gelukkig konden de komers toch niet tot bij de vertrekkers. In de bergen is zo iets nog te verwachten, maar stel je voor dat zo iets in Borgerhout voorkomt. Al die auto's in de zelfde kleur, in't wit. Alleen nog de platen veranderen, ze rijden toch allemaal met Mercedessen, of BMW. Maar hun vloot zou plots een paar jaar jonger zijn.
'k Krijg er verdorie koppijn van. Tijd om te stoppen. Lea heeft paling in't groen bij. 'k Voel me al beter.

Aan mijn lieve blogdames. Myette, Lipske , Jacky, Nancy, Pazke, Mus, en als ik iemand vergeet, ze is er zeker ook bij hoor.Het beest waar ik met te kampen heb noemt zich amylöidose. Het maakt dat ik me heel slecht kan concentreren. Gaat samen met hevige koppijn, zoals ik al eens geschreven heb. Gisteren weer eens een volledige pet scan ondergaan. Het rare is dat alles normaal is. Ook de scan van het hoofd alleen duidt niets abnormaals aan. De dokters zitten dus met een medisch probleem. Naar het schijnt is er een heel team dat zich er met bezig houdt. Hoe en waar  het water tussen het hart en de longen dat al drie keer door een infiltratie uitgezogen is, vandaan komt, vraagteken, zoals zoveel meer. Twee keer een halve liter, laatste keer één liter driehonderd. En het blijft terugkomen Veel kan ik niet schrijven, het kost me te veel moeite. Voor het moment is het afwachten met wat de artsen afkomen. De eerste rekening is al wel in de bus gevallen. Hoop doet leven, in elk geval. Kuskes.

Allee, het zit er nog eens ne keer tegen. Het was wel te verwachten. Na zoveel jaren zitten de Socialisten niet mee aan tafel. Hoewel ze niet meer diezelfde rol vevullen als in de jaren van hun opkomst, is de partij eerder uitgrgroeid tot een kapitalistisch socialisme. Toch klop je nog steeds niet vergeefs aan, als je door je verkgever onrecht aangedaan wordt. Heel dikwijls springt hun vakbond voor je in de bres. Heel wat krachtiger dan liberalen, en katholieke vakbonden.
Ach,.. ik kom uit een simpel werkbroek. Vader was op het randje ongeletterd, maar had twee sterke handen. In zijn jeugd telde dat nog aan de haven van Antwepenn. Nu doen forklift, payloaders, kranen, en nog meer modern materiaal dat werk. Alles sneller en beter.
We kunnen ook niet ontkennen dat de werkmens er bij ons niet op vooruit gegaan is. Dat zou een flagrante leugen zijn. Het echte lompenproletariaat bestaat hier niet meer.  Spijtig komt er een golf arme sukkels op ons af die men wijsmaakt dat men hier zomaar geld en woonst krijgt zonder er een slag voor te werken. Ergens hebben ze dan ook nog gelijk ook.
We hebben hier een prachtig sociaal systeem opgebouwd. Denk maar aan onze mutualiteiten, dop trekken als je zonder werk valt, bestaanszekerheid, en zoveel meer. Maar zoals bij elk goed systeem krijg je direct profiteurs, mensen die van alles uitdenken  om het systeem te misbruiken.
Maar wat nu aan het licht komt wat betreft belasting ontduiking langs Luxemburg, en dan ook nog op het randje van illegaliteit, dat is om een revolutie vragen.
Ik herinner me nog jaren geleden, de tweede wereld oorlog voorbij. Het communisme dat opkwam en mijn vader die zegde, "manneke, nu is er een tijd aangebroken, dat de rijken voor ons zullen werken."
En ik de toen reeds dacht, "nee vake, het zullen wij zijn die altijd voor de rijken zullen moeten werken."
Is het niet om razend te worden dat er van ons loon soms tot 57% word afgetrokken aan belasting en sociale allerlei, en die schatrijke families, dedrijven, zelfs zeler één Belgisch staatsbedrijf, hoop en al max 3% belasting betalen. Waar blijven die echte Socialiste nu.
En mijn vader die ooit zegde dat na de Russische revolutie, de rijken ooit voor ons zouden werken.
De rijken zullen nooit voor ons werken. Hun geld zit veilig in Luxemnurg. Of zoals bij sommige politiekers, na hun zakken hier gevuld te hebben. Kopen ze als hoby enke wijngaarden in Italië.
Er zullen hier en daar wel wat schijffouten in staan; sorry, maar mijn brein werkt niet meer als vroeger.
Ach ik moest mijn hart eens luchten. Maar veel zal het niet helpen, he vaderke.
Volgende keer misschien wat optimistischer.

Verleden week 's nachts, donderdag 5 uur in de morgen, ademnood en splijtende hoofdpijn, om gek van te worden. Op aanraden van huisdokter direct naar spoed. 't Zat daar tjokvol, maar ik werd direct aan de zuurstof gelegd. Naar het schiijnt zijn er voor het moment nog niet te veel patiënten in België met aa amyloïdose, lijkt nog vrij onbekend. Eén long die steeds vol water schiet, en er is ook hartfalen. Zou komen door eiwitten die zich op de organen vastzetten. Ook de ondraaglijke hoofdpijn heeft er mee te maken. Ze vrezen dat die eiwitten zich daar ook gaan manifesteren. Heb dus alweer een volle week in't gashuis doorgebracht waar zich een heel team artsen met de kwaal bezig houdt. Het ergste is dat er voor het moment heel weinig over geweten is. Het blijft dus zoeken, en hopen. Nu volgt er nog een hele reeks onderzoeken waar ze nog niet direct met kunnen beginnen. ze moeten eerst de uitslag hebben van wat er nu reeds in het labo onderzocht wordt. Ook, sommige scans kunnen maar eerst binnen een week of twee. Onder andere een petscan, en nog wat scans waarvoor ik naar een ander hospitaal zal moeten, omdat men daar maar alleen de juiste machiene voor heeft.  Gezien ik kan gaan en staan moet ik daar geen twee weken in een ziekbed blijven liggen. Moet wel een paar keer op onderzoek komen, me zeer rustig houden en een streng dieet volgen intussen.  Mijn kamer blijft ook voorbehouden. Met de nodige medicatie proberen we de pijn onder controle te houden, maar blij dat ik thuis ben.
Maar we houden de moed er in. Kan zijn dat ik hier een paar lapsussen heb neergeschreven, maar ik ben dan ook geen dokter.
Tot nog ne keer, allee....zal wel zeker he.
PS:Eigenlijk is dit bericht op zaterdag geschreven, maar naart schijnt verschijnt het dan direct op mij blog.

Zat er weer even naast. Komt wel meer voor de laatste tijd. 't Was helemaal niet de woensdag dat we bij de specialist moesten zijn voor de test uitslagen. 't Was ons Lea die me nog eens terecht wees. "Manneke, waar haal jij dat toch uit de laatste dagen, voor je nog wat schrijft, vraag het mij dan eerst eens of het wel klopt!!!!! Volgens haar zou de afspraak maar op 17 November zijn. Ja snel geraak je niet bij een specialist. Nu heb ik nog chance dat ik langs het gasthuis bij hem in behandeling ben, wachttijden van zes à acht weken lijken heel normaal. Als je daar dan toevallig in de buurt bent, zie je die patiënt bleek uitslaan. Het is niet de eerste keer dat ik iemand hoor zeggen, "maar tegen die tijd kan ne mens al dood zijn,". "Maar nee.... zover laten we het niet komen hoor...zo snel sterf je nog niet," is gewoonlijk het antwoord dan.
Allee......dan maar beter terug wat zagen over het weer. Volgens mijn mening was het al een heel mooi herfst. Blij dat ik een tuintje heb om regelmatig wat te genieten van wat de natuur te bieden heeft. De bomen kleuren toch weer zo mooi. Ik weet het, dat zeg ik elk jaar, maar het moest maar niet zo waar zijn.
Enkele tuinen voorbij ons is een Poolse familie komen wonen, zien doe ik ze bijna nooit, horen zoveel te meer. Aan de namen te horen, en de stemmetjes, zijn er nogal wat kinderen. Ze wonen hier al een tijdje, dus de kinderen spreken al een heel mondjevol Vlaams, ze gaan hier ook naar school, en hebben reeds wat schoolvrienden van hun leeftijd bij de buren. Een tijdje terug zijn ze thuis gekomen met een aantal, een flink aantal, knuffel konijntjes. Ze dachten waarschijnlijk dat die beestjes in hun tuin zouden blijven, of ze ergens in een hok woonden geloof ik niet, want zoals echte konijnen, kweken ze ook zoals konijnen. Er lopen dus zeker reeds een twintig tal langhorige knuffels rond. Waarschijnlijk meer, want wekelijks zien we er anders gevlekten bijkomen, ze blijven ook niet klein, want we hebben er reeds flink uit de kluiten gewassen.
Gelukkig is de onderste halve meter van onze draad afscheiding kleinmazig, zodat ze er nog niet zo gemakkelijk door kunnen kruipen. Raar, maar gangen hebben ze nog niet gegraven, of doen angora konijnen dat niet. Och....zolang we er niet te veel last van hebben blijft het eerder leuk.
Nu hebben we daar een geit, een paar ganzen, een half dozijn mooie witte eendjes, een troep konijnen, acht kippen, vier zwerfkatten, waarvan een met een nest. Ook enkele honden, maar daar hebben we eigenlijk nog het minste last van.  Eigenlijk zijn het de Polen die het meeste lawaai maken. Op mooie zomerse weekend avonden, ontvangen ze nogal wat vrienden of familie, en lopen de feestjes wel wat uit.
Maar alles bij alles, blijft het draaglijk. Wommelgem wordt zo stil aan multicultureel.  Allee, tot de volgende keer dan maar weer.

Geen pretje elke morgen opstaan met barstende hoofdpijn voor de muren van op te lopen. Met een pilleke hier en een pilleke daar kom je de dag dan wel door, zou je denken, maar soms is de remedie nog slechter dan de ziekte. Voorlopig zijn al de testen nog bij elkaar aan het komen. Hopelijk zullen we woensdag meer te weten komen, dan is het samenkomst bij de specialist. "Amyloidose", de meeste dokters en apothekers hebben er nog nooit van gehoord. Kan je het genezen, "k weet het niet" is gewoonlijk het antwoord. Het schijnt wel met eiwitten te maken te hebben, die zich aan andere lichaamsdelen vasthechten. Om zoveel mogelijk uit te sluiten zijn we gisteren zelfs bij een reumathologe geweest. Ze begon zelfs erg zenuachtig te worden, dat er geen enkel gewricht pijn deed, zoals mijn enkels, knieên, polsen, enfin, de plaatsen waar men gewoonlijk over rheuma klaagt. De rekening was wel reumatisch navenant. Eindelijk hebben ze in de nier een heel klein plekje ontdekt, en in de longen is er ook wat geruis, links van onder. Maar voor zover ik me nog herinner, heeft de eerste dokter dat ook reeds ontdekt, en dat was dan nog hij die een rectoscopie langs mijn aars uitvoerde. Maar volgens hem  leek dat compleet onschadelijk. Ik heb toen de hele weg met de microscoop op de monitor mogen volgens. Dus eigenlijk wist ik dat reeds. En als er nu nog eens een andere dokter met zijn stethoscoop zegt, "allee, we zullen eens beginnen met te luisteren, kan ik hem al direct naar die plaatsen verwijzen waar en wat hij daar gaat horen.
Ben al verschillende keren begonnen met een berichtje, maar telkens komt er wat tussen, gewoonlijk eigen stomiteit.

Dus voor 17 November zullen we nog niets wijzer zijn.
Toch nog van ons hart en ons kopke een steen gemaakt en even binnen gewipt bij kleindochter Axelle, veertien jaar wordt je niet elke dag. Mensen toch, het is plots geen kind meer maar een flinke meid. Kleinzoon Nicholas is ook iets wat serieuser aan het vrijen gegaan. Allee, alles tegelijk. De wereld staat niet stil nietwaar. Nu proberen weer in gang te schieten met mijn blogdames, die ik tot mijn grote schande erg verwaarloosd heb. Mag niet meer gebeuren, dus snel even daar heen. Tot volgende, en hopelijk in beter gezondheid. Salukus van Ludovikus...

De dokter liet ons weten dat er een "NMR" van het hart moest gemaakt worden. En wie zijn wij om dat tegen te spreken.
Ga maar in het hokje en kleed je uit, sokken en onderbroek mag je aanhouden. Twee lieve verpleegsters helpen je op je rug te liggen. Weer een hele serie electroden worden aangebracht, plus een koptelefoon over je oren. Daar kan je dan de bevelen volgen. Plots komt er beweging, en je wordt in een tunel geschoven.
Een lieve zachte stem begint te praten, "Normaal ademen, inademen, uitademen, niet meer ademen. Weer normaal ademen, inademen, niet meer ademen, uitademen. Zo gaat het meer dan een uurtje door. Het is wel een beetje vechten om wakker te blijven. Plots komt er weer beweging en je wordt zachtjes uit de tunel geschoven. "Ziezo, dat was het dan", zegt de mooiste van de twee. "Je mag je weer aankleden, de uitslag van de test zal aan de dokter meegedeeld worden.
's Avonds tijdens het avondmaal, een telefoontje,. Ik herken direct de stem van een van de verpleegsters." Of ik me de volgende dag zo snel mogelijk weer wil aanmelden, er lijkt wat verkeerd gelopen te zijn met de proeven. Mijn hart slaat een paar keer over. We maken een afspraak om elf uur.
Klokslag elf uur zijn we met bang klopend hart ter plaatse. De lieve verpleegster begint met zich te excuseren. Dat het haar fout was dat er twee testjes te weinig gedaan waren, maar geen probleem, heel erg bedankt dat we er reeds zo vroeg bij zijn. En ziezo, nog geen kwartierje later is alles in orde.
Wij met een opgelucht hart, terug naar huis. Het kon zeker nog een week of twee, drie duren, eer alle testen te saam bij de dokter zouden zijn. Nogmaals duizend maal bedankt om zo snel te reageren.
Weten we nu meer???  'Raar maar ik voel me helemaal niet ziek.
Tot volgende keer na het bezoek bij de dokter.

Zijn gisteren bij de specialist geweest. Uitslag van slaapproef was zelfs nog niet binnen. Kan drie a vier weken duren eer alles samengevat is. De koppijn iets draaglijker. Heb nu een pot mee gekregen om in te wateren, zodat de urine van de komende dag en nacht morgen kan onderzocht worden. Eerst denk je , "oei !! die pot zal snel vol zijn, maar je bent de enige niet die dat denkt, er is zelfs nog heel wat overschot. Er staan me nog heel wat onderzoeken te wachten. Scans van het hart en de longen, Ik word zowat binnenste buiten gekeerd. Naar het schijnt maak ik een product aan (eiwitten ???)dat zich op verschillende organen vastzet. Waar het zo snel vandaan komt weten de artsen voorlopig niet. Er is ook een bezoek aan een reumatholoog gepland. Lea houdt al de afspraken bij, mijn balboekje zit reeds een week of drie vol. Zelf heb ik het moeilijk om alles in mijn hoofd te ordenen. Lijkt alsof ik de dag er voor een goed stuk in mijn kraag heb gehad. Lieve blogschatten, ik probeer gewoon wat bij te blijven, en jullie blogs te volgen. Veel nieuws valt er voorlopig niet te verwachten. Ik voel me alleen ziek, mottig, hoewel de buitenlucht me danig goed bekomt, moet ik toch voorzichtig zijn dat er  niets meer bij komt. Op een zeker moment verwacht men dat de puzzelstukjes samen zullen vallen. De dokters zeggen zelf dat ze voor een raadsel staan. Maar het kan evengoed morgen een stuk beter zijn. We worden er ook niet jonger op. Kuskes.
PS: ik zet mijn bericht altijd een dag vroeger, om zeker te zijn dat het er op staat. Trukje!!!!!.

Inderdaad, het is hier maar stilletjes. Voel me helemaal niet goed voor het moment. Afwachten wat al de onderzoeken aan het licht hebben gebracht. Dan zal het longvocht al onderzocht zijn, ook de uitslag van de slaapproef. Zullen meer weten maandagmorgen, dan hebben we afspraak met de behandelende geneesheer. Voor het moment hevige hoofdpijn, zodat ik me moeilijk kan concentreren. Ik probeer de blogs nog wat te volgen. Zo gauw er beter nieuws is laat ik het weten. Groetjes lieve bloggertjes.

Ja hoor, echt bedankt. had vrijdag echt totaal geen goesting om naar onze bijeenkomst te komen. Die twee pintjes waren juist genoeg om een beetje op peil te komen. Vandaag weer hevige hoofdpijn. Als het niet betert, morgen naar de huisdokter. Misschien kan hij me weer vroeger bij de specialist krijgen. Wat me tegensteekt is het feit dat ik bang ben dat men me daar weer gaat houden voor enkele dagen. Maar wat moet, dat moet. Och....niet altijd negatief denken. Misschien het vocht weer uit de longen trekken, of was het ergens anders? Ergens tussen het hart en de longen. Van de hersenen heb ik liefst dat ze afblijven, daar lijkt al zo weinig te zitten.
Voilà, de nieuwe verbinding met het Sint Anneke is ook weeral in orde. Zelfs al is het alleen voor voetgangers, het is toch al een goed begin. Elke vrijdag een wandelingske naar de linker  oever, je krijgt er een gebakken sol voor de prijs van een pladijs. Dat laat je toch niet gaan. Ze moeten wel van een degelijk formaat zijn, anders is het voor bikieke de eerste en de laatste keer. Hoewel......een gebakken haring mag er ook zijn. Dat bak je thuis ook niet zo dikwijls. Ach...als de buren klagen over de reuk, dan bak je voor hen ook een viske. Ziezo, iedereen content.
Salukus van Ludovikus.